本文目录一览:
苏轼的诗句「拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。」
[作者] 苏轼 缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。译文:弯弯的勾月悬挂在疏落的梧桐树上;夜阑人静,漏壶的水早已滴光了。有谁见到幽人独自往来,仿佛天边孤雁般飘渺的身影。
诗句意思是:挑遍了寒枝也不肯栖息,甘愿在沙洲忍受寂寞凄冷。【出处】《卜算子·黄州定慧院寓居作》——宋·苏轼 缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。
谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。译文:残月高挂在稀疏的梧桐,滴漏声断人群开始安静了。谁能见幽居人独自往来,仿佛那缥缈的孤雁身影。它突然惦起又回首匆匆,心里有恨却无人能懂。它拣遍了寒冷的树枝不肯栖息,却躲到寂寞的沙洲甘愿受苦。
出自《卜算子·黄州定慧院寓居作》,“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”意思是它拣遍了寒冷的树枝不肯栖息,却躲到寂寞的沙洲甘愿受苦。写孤鸿遭遇不幸,心怀幽恨,惊恐不已,在寒枝间飞来飞去,拣尽寒枝不肯栖息,只好落宿于寂寞荒冷的沙洲,度过这样寒冷的夜晚。
苏轼的作品寂寞沙洲冷全诗为:缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。译文:弯弯的勾月悬挂在疏落的梧桐树上;夜阑人静,漏壶的水早已滴光了。有谁见到幽居的人独自往来,仿佛天边孤雁般缥缈的身影。
苏轼寂寞沙洲冷全诗
寂寞沙洲冷上一句:拣尽寒枝不肯栖。原文:《卜算子·黄州定慧院寓居作》【作者】苏轼【朝代】宋 缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。翻译:残月高挂在稀疏的梧桐,滴漏声断人群开始安静了。
谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。【译文】弯弯的勾月悬挂在疏落的梧桐树上;夜阑人静,漏壶的水早已滴光了。有谁见到幽人独自往来,仿佛天边孤雁般飘渺的身影。突然惊起又回过头来,心有怨恨却无人知情。
苏轼的“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”诗句源于他的《卜算子·黄州定慧院寓居作》。(译文:弯弯的勾月悬挂在疏落的梧桐树上;夜阑人静,漏壶的水早已滴光了。有谁见到幽人独自往来,仿佛天边孤雁般飘渺的身影。黑夜中的它突然受到惊吓,骤然飞起,并频频回头,却总是无人理解它内心的无限幽恨。
“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”是什么意思_出处及原文翻译_学习力...
1、拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷的意思是:拣尽寒枝不肯随意栖息,它宁愿独自徘徊,在那寂寞清冷的沙洲。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷的出处该句出自《卜算子》,全诗如下:《卜算子》苏轼缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。惊起却回头,有恨无人省。拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷。
2、苏轼的“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”诗句源于他的《卜算子·黄州定慧院寓居作》。(译文:弯弯的勾月悬挂在疏落的梧桐树上;夜阑人静,漏壶的水早已滴光了。有谁见到幽人独自往来,仿佛天边孤雁般飘渺的身影。黑夜中的它突然受到惊吓,骤然飞起,并频频回头,却总是无人理解它内心的无限幽恨。
3、“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”出自宋代文学家苏轼的《卜算子·黄州定慧院寓居作》。“拣尽寒枝不肯栖,寂寞沙洲冷”译文:挑遍了寒枝也不肯栖息,甘愿在沙洲忍受寂寞凄冷。《卜算子·黄州定慧院寓居作》全文:缺月挂疏桐,漏断人初静。谁见幽人独往来,缥缈孤鸿影。